چرا خبرهای جنجالی می‌‌فروشند؟

چرا خبرهای جنجالی می‌‌فروشند؟

چرا هنگامی که روزنامه‌ها و مجله‌ها و کانال‌های تلویزیونی و وبلاگ‌ها را مرور می‌کنیم، برخی از گزارش‌های خبری ما را جلب می‌کنند و برخی دیگر نه؟

همشهری آنلاین - چرا داستان ناپدید شدن زنی جوان تمام اخبار یک شبکه خبری کابلی 24 ساعته را در حالی تحت‌الشعاع قرار می‌دهد که موردی دیگر که ممکن است تاثیری واقعی بر زندگی روزانه ما داشته باشد به فراموشی سپرده می‌شود؟ ما معمولا فکر می‌کنیم که آنچه را برای خواندن یا دیدن انتخاب می‌کنیم بخشی از یک روند تصمیم‌گیری خودآگاه است. اما یک وبلاگ‌نویس واشنگتن‌پست، شانکار وادانتام، اخیر در باره یک دلیل احتمالی زیست‌‌شناختی، ناشی از تکامل، نوشته است که عطش افراد را برای خواندن "اخبار جنجالی" (sensational stories) توضیح می‌دهد. ودانتام یک بررسی روانشناختی مربوط به سال 2003 را ذکر می‌کند که گزارش‌های خبری صفحه اول روزنامه‌ها از دهه 1700 در تمام سال‌ها تا سال 2001 مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. این بررسی نشان داد که بدون توجه به دوره زمانی، گزارش‌های خبری مربوط مرگ، جراحات، دزدی و قتل بر تیترهای صفحه اول غلبه داشته است. نویسنده این بررسی، هانک دیویس، دلایل زیر را برای جذب شدن به اخبار "جنجالی" ذکر می‌کند: "از دیدگاه تکاملی، تاثیر عاطفی این گزارش‌ها معنی‌دار است. نیاکان ما احتمالا با به دست آوردن برخی از انواع اطلاعات در مورد جهان اطراف‌شان، بخت موفقیت تولیدمثلی خود را افزایش می‌داده‌اند. بنابراین، اخبار حمله حیوانات، انگل‌های مرگبار و منابع آلوده غذایی موضوعاتی چشمگیر باقی می‌مانند، حتی میلیون‌ها سال بعد که احتمال بروز آنها در کشورهای صنعتی ناچیز شمرده می‌شود." اما ممکن است حدودی برای این "تاثیر عاطفی" بر مخاطبان وجود داشته باشد. یک بررسی در هلند که نتایج آن در شماره ژوئن 2008 نشریه Communication Research منتشر شده است،‌ و در آن از گروهی از داوطلبان خواسته شد تا اخبار جنجالی تلویزیون را تماشا کنند، نشان داد که ظاهرا این افراد تنها آن گزارش‌هایی را دوست دارند که ضربه عاطفی محدودی به آنها وارد می‌کنند. به عبارت دیگر، این بررسی بیانگر آن است که ما تا حدی به چنین گزارش‌هایی علاقمندیم که آنها بیش از حد بار عاطفی نداشته باشند. چالش برای روزنامه‌نگارانی که سعی می‌کنند گزارش "داغ" بنویسند، ممکن است یافتن رگ خواب مخاطبان باشد، نقطه‌ای که عواطف مردم را برانگیزد، اما نه در حدی که آنها را آنقدر غرق در احساسات کند، که خواندن یا دیدن را کنار بگذارند.